Categoriearchief: Ger Luit
Column Ger Luit – Hallo Brunssum, het knalde weer goed!
De overgang van het oude naar het nieuwe jaar was weer een knalfeest. Zo langzamerhand mogen we ons toch afvragen of we dit feestje op deze manier moeten blijven vieren. Het was op vele plekken in Nederland bijna oorlog. Hele veldslagen tussen hulpverleners en “feestvierders”. Gewone volwassen mensen gedroegen zich ineens als “hooligans”.
Ik heb de indruk, dat het in Brunssum wel meeviel. In sommige wijken was bijna geen vuurwerk afgeschoten en lag er weinig tot niets op straat. Op andere plekken was het beeld anders. Bij mij in de buurt zag ik zelfs een afgebrande auto. Het algemene beeld in heel Nederland was vooral, dat er voor heel veel geld aan vuurwerk de lucht in ging: in totaal voor 80 miljoen euro. Dan vergeten we even wat illegaal over de grens is gehaald. Verder was er weer voor miljoenen aan schade.
In Nederland, dus ook in Brunssum, kun je met oud en nieuw niet veilig buitenshuis zijn. Ik ga daarom niet de straat op. Feitelijk word ik in de afgelopen jaren op dat feestelijke moment flink in mijn vrijheid beperkt. Ik kan niet zonder gevaar even de straat op gaan en mijn naaste buren een gelukkig nieuwjaar wensen. Overdreven? Nou nee, praat u maar eens met de mensen van de eerste hulp van een ziekenhuis. In het Rotterdams oogziekenhuis kwamen die nacht 18 mensen binnen: de ene helft gebruiker en de ander helft omstander. Vier mensen hebben blijvend oogletsel. Het lichamelijk letsel is in de afgelopen jaren flink toegenomen. Dat kan niet zo blijven. Wat we verder niet mogen vergeten, zijn de dieren. Die weten vaak niet waar ze het zoeken moeten.
Kortom: tijd voor maatregelen. Ik ben er al uit. Landelijk een verbod voor alle vuurwerk. Vervolgens mag elke gemeente een mooie vuurwerkshow of een alternatief –bijvoorbeeld een lasershow of ander lichtfeest – organiseren. Denk daarbij wel aan de dieren in de omgeving van de gekozen plek. Elke burger mag zo nodig voor deze show geld bijdragen. Of het benodigde geld komt uit de gemeentekas. Beide kan ook. Iedereen draagt hoe dan ook bij en het is een stuk veiliger.
Column Ger Luit
Column Ger Luit – Hallo Brunssum, een vreemde wandelaar in de wijk!
Mensen vragen mij weleens of ik veel mee maak. Nou genoeg: spannende, opwindende zaken, vervelende situaties, maar ook vreemde dingen. Een voorbeeld van dat laatste was een gebeurtenis op een van die mooie, loeiwarme zomerdagen dit jaar.
Het was meer dan 35o. Het was zo’n dag, dat je het liefst zo min mogelijk doet. Zeker, als het niet hoeft. Maar ook een dag, dat het onwaarschijnlijk stil is in de wijk, alsof iedereen zijn adem inhoudt en er iets onheilspellends te gebeuren staat: een oorverdovende stilte, die je eigenlijk niet mag verstoren. Ik moest echter nog iets regelen in het winkelcentrum van Treebeek. Ik besloot de fiets te nemen om de stilte zo min mogelijk geweld aan te doen en niets over me af te roepen. Op het moment dat ik de Fazantlaan wilde inslaan komt een wandelaar mij tegemoet. Hij is gekleed in groen getinte wandelkleren en bijpassend hoedje, schoenen van het merk Meindl. Hij had iets weg van een boswachter. Hij had een verweerd gezicht met oudtestamentische trekjes. Al met al had hij iets geheimzinnigs. We knikten elkaar toe, terwijl ik de bocht om ging. Mijn gedachten bleven hangen bij deze verschijning. Een persoon met zo’n voorkomen zou je eerder verwachten in de Ardennen dan in een woonwijk. Toen ik weer terugfietste naar huis, zag ik hem aan het begin van de Vinkenallee op een muurtje zitten. Hij keek niet op of om. Al met al weer erg vreemd. Was hij gewoon gaan wandelen, had hij zorgen en zat hij daar nu over te peinzen of was hij gewoon moe? Van alles ging door mijn hoofd. Thuis, zette ik de fiets in de garage en ruimde de boodschappen op. Even was hij uit mijn gedachten, totdat ik onwillekeurig naar buiten keek. Ik zag hem nu aan de overkant van de straat in het gras zitten: weer in gedachten verzonken. Ik besluit naar buiten te gaan en een praatje te maken. Je weet maar nooit. Ik pakte de huissleutels en liep naar de voordeur. Als ik buiten sta, is er niemand meer te zien. Hij is in geen velden of wegen meer te bekennen, opgelost in het niets in nog geen halve minuut. Echt ongelooflijk. Zijn vreemde verschijning op die tropische, maar o zo stille zomerdag, zal altijd een raadsel blijven. Mocht u zich in dit verhaal herkennen, laat het mij maar weten.
