Vanochtend brak ineens de zon door. De zonnestralen brachten me ver terug in de tijd. Ik was op een woensdagmiddag lekker aan het spelen in de bospaadjes met een kameraadje. Bas was enig kind en ik kwam uit een gezin van 10 kinderen. Hij was graag bij ons thuis. Daar was altijd wel wat te beleven en bij hem was dat niet zo. Maar hij had Dinky Toys en ik niet.
Tegenover zijn huis aan de Spoorstraat hadden we in de bosstrook langs het mijnspoor een heel circuit gemaakt om met zijn autootjes te spelen. We hadden wegen aangelegd, viaducten uitgegraven, bergen gemaakt, parkeerplaatsen aangelegd enz. Wat een werk! We konden nu wel allerlei routes rijden, laden en lossen en ook langs de weg stoppen om even te ontspannen. Allemaal fantasie natuurlijk, maar wel leuk. Op deze zonnige middag gingen we als jochies van 5 helemaal op in onze verzonnen wereld. Lees verder →

Op 17 november jl. zag ik een programma over Koot en Bie. Deze heren hielden in het laatste kwart van de vorige eeuw op een humoristische manier alle Nederlanders een spiegel voor. Allerlei type mensen en situaties in de samenleving van toen kwamen in hun korte sketches met verschillende typetjes voorbij en alles was heel herkenbaar. Vele daarvan zijn nog steeds actueel.

Inmiddels ben ik erachter, dat het een soort vooraankondiging was van 2x een vijftal afleveringen van dit duo. De eerste aflevering was al op 29 november om 20.25u. Misschien heeft u die gemist. Kijk dan even terug als het kan. Wat zeker aan de orde zal komen in die 10 afleveringen is de Tegenpartij. Lees verder →

Een week of 2 geleden kwam ik bij toeval een oud-leerling tegen. Het gebeurt mij zelden, dat de naam dan geen enkele herinnering oproept. Ik vroeg hem eens wat andere namen te noemen van leerlingen in zijn klas. Ineens kwamen heel wat prachtige herinneringen boven drijven. Deze oud-leerling had van alles aangepakt in zijn leven en werkte nu al enkele jaren als schilder: 2025 was al vol gepland. Prachtig toch. Lees verder →

Dit jaar is het 50 jaar geleden, dat de laatste mijnen in Limburg dicht gingen. Voor veel mensen kwam de klap hard aan. Mensen waren terneergeslagen, pessimisme overheerste, veel werkloosheid. Het is dus een herdenkingsjaar met twee kanten. De laatste jaren is er steeds meer aandacht voor de mijngeschiedenis. Het was alsof we voor die tijd niet meer herinnerd wilden worden aan de mijntijd. De mijnen en de sluiting ervan hebben ook op mijn leven hun stempel gedrukt. Lees verder →