Hallo Brunssum, verleden en heden komen soms samen.

Als je in een groot gezin opgroeit, deel je veel met elkaar: vreugde en verdriet. Maar soms doe je dat pas na jaren. Daar kwam ik onlangs weer eens achter.
Ik lag een tijdje geleden in bed een beetje wakker te worden en ineens kwam een beeld uit een ver verleden bij mij op. Ik had me voor onze hond Mirza, een mooie groenendaler, onder de bank verstopt. Hij trok mij – met zijn tanden stevig in mijn truitje geplant -heel voorzichtig onder de bank vandaan. Ik zal een jaar of drie, vier zijn geweest. Niemand van ons gezin had dit meegekregen.
Als ik er nu op terugkijk, denk ik, dat Mirza mij min of meer als zijn “puppy” zag en ik zag hem als mijn speelkameraadje. Een heerlijke herinnering. Maar tegelijkertijd kwam een minder leuk voorval naar boven. Op een dag moest Mirza weg. Mijn vader gaf hem mee aan een woonwagenbewoner. Bij het afscheid aan de voordeur van Haansberg 21 was ik in tranen.
Een week daarna deelde ik deze beide herinneringen met mijn oudere broer in Landgraaf. Ik vroeg hem of hij zich Mirza nog kon herinneren en waarom Mirza destijds weg moest. “In ons grote gezin was onze hond Mirza te veel, te lastig”, zei hij. En vervolgens vertelde hij mij, dat het eigenlijk zijn hond was. Dat wist ik helemaal niet.
Meteen loopt hij naar een kastje, trekt een laatje open en laat mij een leren portefeuille zien met een prachtige hondenkop erop. Die portefeuille herkende ik meteen. Ik vond hem altijd al mooi. Mijn broer zei: “Kijk, die heb ik van Annie gekregen, omdat ze mijn hond hadden weggedaan”. Ik had al zo veel in mijn leven met hem gedeeld, maar het verhaal van Mirza nog nooit. Daar ligt dan meer dan 65 jaar tussen. Mijn broer was er emotioneel onder, niet alleen vanwege Mirza. De herinnering aan zijn overleden vrouw Annie, mijn schoonzus, kwam daar nog eens bij. Verdriet uit verleden en heden kwamen samen. Dan ben je gewoon allebei even stil, een veelbetekenend zwijgen.

Ik heb bijna een jaar geleden corona gehad en ben 2x gevaccineerd. Bewust, niet gedwongen en ook niet gezwicht voor lichte aandrang. De laatste tijd is er nogal wat te doen over mensen die zich bewust niet laten vaccineren om welke reden dan ook. Het gaat veelal om mensen die kritisch en bewust in het leven staan. Ik heb het even niet over mensen die de hele pandemie als een groot complot zien om de grote massa onder de duim te krijgen. Die groep laat ik even buiten beschouwing. Ik heb het nu bijvoorbeeld over mensen, die zeggen, dat ze gezond leven: voldoende beweging, gezond eten, geen drugs, matig met alcohol, enz. Daarnaast is er een groep mensen die om godsdienstige redenen zich niet wil laten vaccineren.

Dat mag je dan raar of vreemd vinden, misschien wel afkeuren en vinden dat deze mensen anderen in gevaar brengen, maar dat zijn meningen en de vraag is of die dan gebaseerd zijn op feiten. Gevaccineerd of niet, je kunt altijd besmettelijk zijn en ook even erg. Mensen die niet voor vaccinatie kiezen, moet je niet verketteren. Zeggenschap over je lichaam ligt grondwettelijk vast.

Het is dan ook vreemd, dat de overheid eraan dreigt mee te werken, dat deze mensen worden uitgesloten van allerlei maatschappelijke activiteiten. Allerlei drempels en belemmeringen worden opgeworpen om mensen ertoe te “dwingen” om zich te laten vaccineren. Dat noemen we uitsluiting en past niet bij een inclusieve samenleving.  Als we deze mensen een alternatief bieden, dan hoeven we niemand uit te sluiten. Deze mensen kunnen bijvoorbeeld via een test vast laten stellen dat zij voldoende antistoffen hebben. Als dat zo is, dan kun je gewoon met alles meedoen. In een aantal Europese landen kan dit al en moet je dat 1x per 3 maanden laten onderzoeken.  De lijn moet dus zijn: je bent getest, genezen (voldoende antistoffen) of gevaccineerd. In een democratie geldt, dat de meerderheid de lijnen uitstippelt, maar de minderheid gerespecteerd wordt. Anders hebben we een dictatuur van de meerderheid. Die moeten we wel uitsluiten.

Er zijn van die momenten dat je moet vertrouwen op je intuïtie en je gevoel. Ik maakte dat onder andere mee op een vakantie in Frankrijk. Ik was weer naar het zuiden gereden in mijn okergele engel: een Open Ascona 19 R met schuifdak: aanschafprijs 900 gulden. Een zeer betrouwbare auto, maar wel al 10 jaar oud.

Deze keer merkte ik echter, dat de auto wat koelvloeistof lekte. Ik hield het waterpeil de hele vakantie angstvallig in de gaten. In de tweede week gingen we nog een keer een dagje naar het strand. Tegen 16.00 uur gingen we weer naar het vakantieadres. In Montpellier, vlak voor een verkeerslicht, liep de temperatuur van de motor ineens op. Paniek in de tent. Ik reed meteen een hoogbouwwijk in en stopte de auto.
Lees verder →