U heeft vermoedelijk al lang in de gaten dat ik een natuurliefhebber ben. In de jaren die achter mij liggen, heb ik menige keer in de Ardennen en Eifel mijn voetsporen achtergelaten. Nu doe ik dat dichter bij huis en op wat kleinere schaal. En uiteraard geniet ik van mijn tuin, waar ik menige vlinder, vogel, egel en slak spot.

De laatste zie ik liever gaan dan komen. Ik ga bij regenweer, zoals vandaag, op slakkenjacht. Ik zet ze vervolgens in het veld weer uit. Dat doet verder geen pijn. Het is anders, als je aan het wandelen bent en een stelletje kraaien je aanvallen, omdat je in de buurt van het nest met jongen kwam. Dat gebeurde in Welten, las ik.

Dan valt al vlug de term “terrorkraai”. Daar heb ik wat moeite mee, want de mens pikt ongelimiteerd steeds meer de levensruimte van plant en dier in. Over terreur gesproken. Tegenwoordig zijn we ervan overtuigd, dat we de natuur niet grenzeloos kunnen vernielen. Nee, we moeten zo veel mogelijk de natuur herstellen. De stikstofproblematiek verlamt het land op dit moment.  Dat probleem heeft de politiek jarenlang voor zich uit geschoven en nu zitten we ermee. Wat dat betreft zullen we toch onze activiteiten moeten herschikken.
Ondertussen is het herstel wel aan de gang. De wolf, het everzwijn, de bever, de otter zijn terug. Nog niet in Brunssum, maar wat niet is, kan nog komen. Die terugkomers leveren andere problemen op. Ze kunnen net als de kraai de mens aanvallen, vooral als er sprake is van jong grut.  Als je dat weet, blijf er dan weg en zoek even een andere mooie plek op.
Ik zag deze week een natuurdocumentaire over Guyana. Dat land is grotendeels nog bedekt met oerwoud en ligt naast Suriname. Een vrouw, natuurbewaker van beroep, leert kinderen hoe ze zich moeten gedragen als ze een panter zouden tegenkomen in de jungle. Misschien een toekomstige taak voor Natuurmonumenten om schoolkinderen te leren hoe ze moeten handelen als ze een wolf of everzwijn tegenkomen. Goed voorbereid, overleef je het wel.